Lekcja 6 b - mózg

 I Etap spostrzegania wzrokowego. Miedzy momentem, w którym wiązka światła uderza w oczy, występuje wiele etapów pośrednich. Od momentu zmysłowego odczucia bodźca pierwszym zadaniem spostrzegania wzrokowego jest organizacja napływających informacji w kształty, określenie ich wielkości i lokalizacja. Istotnym celem jest oddzielenie figury od tła. Figura jest zbiorem cech charakterystycznych (kształt, kolor), które odpowiadają przedmiotowi a tło jest drugim planem, który musi być wyodrębniony by wyłonić figurę. Figura jest zakamuflowana gdy tło plus figura są podobne. Decydujące jest odnajdywanie krawędzi. Wzór padający na siatkówkę jest przestrzennie rozpoznawalny na korze mózgowej – to pomaga mózgowi wyznaczyć krawędzie przedmiotów. Prawo organizacji psychologii postaci: I Bliskości – znaki blisko siebie są grupowane razem XXX XXX  dwie grupy lub XX XX XX  trzy grypy. II Kontynuacji – znaki ułożone wzdłuż linii krzywej lub prostej są razem _ _ _ a nie __ --- . III Podobieństwa – wyglądają podobnie, są razem XX xx  dwie grupy. IV Domykania -  domykanie luk w figurze C O Kolo pełne i nie V Dobrej formy -  jeden kształt i grupowane razem [  ] ale [ _  już nie. Stałość spostrzeżeń  jest spostrzeganiem charakterystycznych cech przedmiotu jako takich samych, chociaż informacja czuciowa docierająca do oka ulega zmianie no stałość, wielkość jest gdy widzi się przedmioty tej samej wielkości choć są w różnych odległościach. Stałość kształtu jest gdy widzi się przedmioty posiadające ten sam kształt, choć widziany pod różnym kątem. Ta stabilizacja dokonuje się w mózgu. Stałość barw – widzenie przedmiotów o tych samych barwach w różnych sytuacjach. Informacja statystyczna – określa jak daleko cos się znajduje. Wskaźniki odtwarzania pochodzą z obu oczu pracujących wspólnie. Mózg posługuje się niewielkimi różnicami w obrazach docierających do każdego z oczu., by ocenić odległość od przedmiotu. Ponieważ oczy są rozdzielone musimy skrzyżować spojrzenie, by skupić wzrok na przedmiocie. Gdy to uczynimy obrazy innych przedmiotów – znajdujących się przed lub za tym, na którym skupimy wzrok – padają na nieco inne części siatkówki obu oczu. Owa różnica pomiędzy obrazami w obu oczach to różnica siatkówkowa, a mózg wykorzystuje wielkość tej różnicy do określenia, które są przed a które za innymi. Proces określenia głębi na podstawie różnicy siatkowej – to widzenie przestrzenne. Neurony rejestrują informacje jakich mózg potrzebuje, by określić odległość od przedmiotów w polu widzenia wskazówki jednocześnie – dostrzegane jednym okiem – określają nawet przy dużych odległościach. Gradient struktury powierzchni – progresywna zmienna w strukturze powierzchni przedmiotu – sygnalizuje odległość. Wskaźniki ruchu określają długość przedmiotu na podstawie jego ruchu i działają równie dobrze, gdy używamy jednego oka, jak i obu. Ruch nie tylko pomaga spostrzegać głębię, lecz tez sygnalizuje, że przedmiot zmienia pozycję względem ciała. Procesy spostrzegania wzrokowego osiągają dwa cele : umożliwiają przypisanie znaczenia widzianym kształtom i umożliwiają mapowanie przestrzeni, tak by można było kierować swoimi ruchami, z godnie z obranym celem. Jeżeli przedmiot zostaje rozpoznany to wydaje się znajomy. Jeżeli zostaje zidentyfikowany to dowiadujemy się o nim czegoś nowego. Przetwarzanie może być „dół – góra” i inicjowane przez bodziec, lub „góra – dół” opierające się na wiedzy, oczekiwaniach lub przekonaniach. Procesy mogą działać jednocześnie. Góra – dół  może zmienić mechanizm stosowany w przetwarzaniu „ dół – góra”. Nastawienie spostrzeżeniowe – suma założeń i przekonań, które prowadzą do oczekiwania spostrzegania pewnych przedmiotów lub cech charakterystycznych w określonych kontekstach. Koordynujące związki przestrzenne określają ciągłą odległość od ciała lub innego przedmiotu, który służy jako źródło przestrzeni koordynującej. Uwaga – akt koncentrowania się na konkretnej informacji, co umożliwia płynniejsze przetwarzanie tej informacji, która nie jest obdarowana uwagą. Uwaga selektywna umożliwia wydobycie określonej cechy charakterystycznej przedmiotu lub zdarzenia – uświadamiamy sobie tylko to na co zwracamy uwagę. Rzucanie się w oczy (pop – aut) – jest gdy bodziec wystarczająco różni się od innych otaczających go bodźców tak, że jest on natychmiast widoczny. Czujność pojawia się wtedy, gdy wyczekujemy określonego zdarzenia, podczas oczekiwania skupiamy uwagę, co zależy tez od zdolności skupienia uwagi. Podzielność uwagi występuje wtedy, gdy przenosimy uwagę tam i powrotem pomiędzy różnymi bodźcami i zadaniami. Spostrzeganie podprogowe – występuje poza świadomością.  Zaćmienie uwagi – nie można zwrócić uwagi na daną rzecz po tym,  jak właśnie obdarza się coś innego.